Opis
Buduar nie jest opowiadaniem, nie jest powieścią, nowelą ani wierszem – jest zestawem migawek, impresją miejską, stworzoną przy pomocy strumienia świadomości. Jest szkicem kilku postaci na tle miejskim. Jest próbą włączenia się w ich sposób myślenia i czucia. Posiada tylu narratorów, ilu jest bohaterów, i dodatkowo narratora, który opowiada o nich tak, jakby naśladował ich myśli i słowa. Znajdziecie w nim powidoki z Polski, ale nic stricte polityczne, tylko i wyłącznie impresje. Dla równowagi trochę tęsknoty do obcych krajów i trochę stylizacji modernistycznej, bohemiarskiej – jako kreacji w kontrze do współczesności. Znajdziecie tu strzępki świata sprzed dekady, i sprzed dwóch i trzech dekad, więc już pokrywającego się patyną, i trochę rzeczy dopisanych na bieżąco. Buduar ma też w sobie szczątki opowieści. Pod tym wszystkim doszukać się można historii o bezdomności wrażliwców w kraju opanowanym przez społeczne fobie i agresywną bigoterię. O tym, że trzeba wybudować sobie mur – z marzeń, muzyki, sztuki, miłości – aby nie zwariować.
Buduar nie jest żadnym portretem, żadnego pokolenia. Jest zbiorem wewnętrznych monologów i kilku scenek z wewnętrznego życia tych, dla których ponad idee, ważniejsze jest samo życie, doświadczanie i przeżywanie; sztuka, miłość i szukanie miłości.
Buduar to coś zupełnie innego, niż moja pierwsza książka. Coś zupełnie innego, niż wszystko, co pisałem i co jeszcze napiszę. Eksperyment. Stylistyczny wybryk. Boczna ścieżka. Trochę zabawa. Skomponowałem go z iluzji, dźwięków chillout i szczątków rozmów – realnych i cybernetycznych, oraz z paru internetowych emanacji, które w tamtym czasie miały na mnie spory wpływ. Mimo wszystko, traktuję go bardziej jak poezję, niż społeczno-światopoglądowy komentarz, choć ta druga płaszczyzna jest chyba również bardzo wyraźna.
Opinie
There are no reviews yet