Globtroter, nasz wieloletni autor kilkunastu książek – przewodników i poradników turystycznych Remigiusz Mielcarek po długiej i ciężkiej chorobie zmarł 18 listopada 2012 r. w szpitalu w Puszczykowie.
Cześć Jego Pamięci!
Urodzony 28 kwietnia 1957 w Poznaniu, doktor nauk biologicznych, botanik, badacz flory tropików, pisarz i podróżnik, poliglota, profesor zwyczajny Międzynarodowej Akademii Nauk w Republice San Marino, wykładowca Międzynarodowego Studium Turystyki i Kultury w Bydgoszczy. Od października 2005 stały wykładowca, a od lipca 2008 rektor i profesor nadzwyczajny Wyższej Szkoły Zawodowej „Kadry dla Europy” w Poznaniu. W lipcu 2009 zrezygnował z funkcji rektora. Od października 2009 r. wykładał między innymi przedmiot „turystyka na krańcach świata” na studiach magisterskich w Wielkopolskiej Wyższej Szkole Turystyki i Zarządzania w Poznaniu. Od maja 2010 r. redagował zeszyty naukowe „Studia Periegetica”.
Remigiusz Mielcarek jest autorem 153 publikacji, z czego 52 zostały wydane za granicą w językach: francuskim, angielskim, hiszpańskim, łacinie i esperanto. Opisał 18 dotąd nieznanych nauce gatunków roślin kwiatowych i jeden nowy rodzaj systematyczny (Bampsia, wraz z prof. S.Lisowskim) z terenów Afryki Środkowej. Na jego cześć nowo odkryty tropikalny gatunek roztocza glebowego (pajęczaki) nazwano Hoplophtiracarus Mielcarek.
Autor około 60 fotoreportaży publikowanych na łamach Poznaj Świat, Miliarder, Fortuna, Pismo Konsumenta Prawda, Dziennik Poznański, Exspress Poznański oraz Przekrój.
Miał licencję pilota wycieczek zagranicznych, specjalizował się w turystyce trampingowej. Z polskimi grupami był w tak odległych zakątkach świata jak Bangladesz, Bhutan, Borneo, Komodo, Papua-Nowa Gwinea, Australia, Nowa Zelandia, Wyspy Cook’a, Bora Bora, Wyspa Wielkanocna, Patagonia, Dżibuti, Reunion i Majotta. W 2008 roku poprowadził pierwszą w historii 23-osobową wyprawę turystyczną do Arabii Saudyjskiej. Najczęściej jednak podróżuje samotnie. W 2003 roku brał udział w wyprawie turystycznej na Antarktydę. Bywał w tak rzadko odwiedzanych krajach jak Tuvalu, Nauru, Niue, Kiribati, Wallis i Futuna, Somaliland, Gwinea Bissau, Gwinea, Timor Wschodni, Wyspa Bożego Narodzenia, Wyspy Kokosowe.
Remigiusza Mielcarka należy uznać za pioniera i propagatora w Polsce taniego podróżowania w najdalsze zakątki świata. To dzięki niemu mogłem już w czasach studenckich rozpocząć przygodę z dalekimi podróżami. Ze świetnie napisanymi przewodnikami pt. „Szlaki dla obieżyświatów” miałem odwagę wybrać się niemal wszędzie. Mielcarek nie opisywał nudnej historii odwiedzanych terenów, czy stylów architektonicznych poszczególnych budowli ale podawał najbardziej potrzebne globtroterowi informacje, czyli gdzie można się tanio przespać, tanio zjeść i jak można wejść na tzw. krzywy ryj do komercyjnych obiektów. Jego styl wspominamy z Łukaszem do dzisiaj. Choć minęły lata to do dziś mówimy w sytuacjach kiedy uda nam się coś naprawdę tanio załatwić, że „Nawet Mielcarek by tego taniej nie zrobił” (tak piszą autorzy ze strony darien.pl).
Jest to legenda niskobudżetowego podróżowania, myślę że dzięki niemu rzesze Polaków miało szanse wypłynąć na szersze wody. Tym którym nie zabrakło wyobraźni i odwagi Mielcarek dawał świetne narzędzie do realizacji marzeń w postaci swoich przewodników. A trzeba pamiętać, że były to czasy bez Internetu i powszechnej łatwości w dostępie do informacji, więc praktyczne wskazówki o miejscach dalekich były wtedy na wagę złota.
Jednak przede wszystkim Remigiusz Mielcarek to jeden z największych polskich podróżników. Niewielu może się z nim równać dorobkiem odwiedzonych miejsc, o ile w ogóle są tacy. Jedynym Polakiem poza nim, który był w ponad dwustu krajach świata jest Wojciech Dąbrowski, ale jego łączny czas przebywania w podroży w żadnym stopniu nie może być przyrównywany do tego, którym może się poszczycić Mielcarek. Na uwagę zasługuję również to, że Mielcarek nigdy nie zabiegał o poklask i uznanie, choć był wielki, a może nawet największy, to do dziś nie ma swojej strony internetowej.
Znajomość języków obcych:
Biegła – angielski, rosyski, francuski, hiszpański, esperanto.
Dobra – indonezyjski, malajski, portugalski, łacina.
Bierna – włoski, kataloński, ukraiński, białoruski, serbo-chorwacki, macedoński
Jego dokonania do końca 2011 roku włącznie to:
• 70 wypraw
• 5279 dni w podroży co łącznie daje 14,5 roku ciągłego podróżowania.
• 287 odwiedzonych krajów (suwerennych bądź terytoriów zależnych) na wszystkich siedmiu kontynentach z łącznej liczby 306 – liczba ta jest podana prawdopodobnie przez samego Mielcarka i wynika z jego osobistego założenia, jakie terytorium należy traktować jako oddzielny kraj, a jakie nie. W rzeczywistości suwerennych krajów na świecie jest znacznie mniej, bo około 240.
Najważniejsze wyprawy:
• 1972 – Mongolia i Syberia, 30 dni
• 1977 – Afryka Zachodnia (Sahara Zachodnia, Mauretania, Senegal, Gambia, Sierra Leone, Liberia, Ghana), 101 dni
• 1980 – Skandynawia (Dania, Szwecja, Norwegia i Finlandia), 67 dni rowerem
• 1981 – Kuba i Nikaragua, 296 dni
• 1982/83 – Indie, 50 dni
• 1983 – Wietnam, 28 dni
• 1985 – Jukon i Alaska, 60 dni
• 1985/86 – Kostaryka, Panama i USA, 70 dni
• 1986 – Ontario i Quebec, 21 dni; Floryda (Everglades), 18 dni
• 1987 – Hawaje, 30 dni; Nowa Fundlandia, 14 dni; Zatoka Jamesa (Kanada), 16 dni; Floryda (Everglades), 16 dni
• 1988 – Zatoka Jamesa, 18 dni; Nowa Fundlandia, 16 dni; Zatoka Hudsona (Północna Manitoba), 14 dni
• 1988/89 – Ameryka Północna i Środkowa, 118 dni
• 1989 – Europa Zachodnia, 62 dni; Kanada (od Montrealu po Vancouver), 26 dni; Dominikana, 14 dni
• 1990 – Kebek i Ontario, 14 dni; Dookoła Pacyfiku, 198 dni
• 1990/91- Dookoła świata, 353 dni
• 1991/92 – Od Borneo do Cypru, 122 dni
• 1992/93 – Ameryka Południowa i wyspy Morza Karaibskiego, 148 dni
• 1993/94 – Dookoła Świata, 345 dni
• 1995 – Azja Południowo-Wschodnia, 120 dni
• 1995/96 – Afryka i Bliski Wschód, 335 dni
• 1997 – Azja Południowo-Wschodnia, 211 dni
• 1998 – Od Chile po Grenlandię, 242 dni
• 1999 – Afryka Wschodnia, Madagaskar, Komory, Reunion, Mauritius i Seszele, 93 dni; Dookoła Świata, 184 dni
• 2000 – Subkontynent Indyjski, 111 dni; Azory, Madera, Maroko i Tunezja, 60 dni
• 2001- Norwegia i Szpicbergen, 32 dni; Ameryka Południowa z Wyspami Galapagos i Amazonią oraz Antyle Holenderskie, 89 dni; Azja Południowo-Wschodnia, Oman i Zjednoczone Emiraty Arabskie, 103 dni
• 2001/ 2002 – Indonezja, Australia, Papua-Nowa Gwinea i Timor Wschodni, 165 dni
• 2003 – Ameryka Południowa, Falklandy i Antarktyda, 98 dni; Iran, Azerbejdżan, Nagorno Karabah, Gruzja, Armenia, Południowa Osetia, 63 dni
• 2004 – Ameryka Południowa (od Ziemi Ognistej do Rio de Janeiro), 90 dni; Indonezja Malezja, Tajlandia, 49 dni
• 2005 – Afryka Zachodnia, 69 dni; Borneo, 30 dni; Libia i Tunezja, 16 dni; Portugalia, Hiszpania, Gibraltar i Maroko, 30 dni; Tajlandia, Laos, Kambodża, Hongkong, 49 dni
• 2006 – Ameryka Południowa (Peru, Boliwia, Chile, Argentyna, Urugwaj, Brazylia i Paragwaj), 70 dni; Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra i Albania, 16 dni; Rosja: Bajkał i Buriacja, 27 dni; USA i Kanada, 50 dni
• 2007 – Etiopia, Dżibuti, Somaliland, Jemen i Kuwejt, 55 dni; Borneo i Sumatra, Tuvalu, Wallis i Futuna, Australia, 78 dni
• 2008 – Indie i Andamany, 43 dni; Kazachstan, Kirgistan, Tadzykistan i Uzbekistan, 42 dni; Polwysep Arabski w tym Arabia Saudyjska, Katar i Bahrajn, 17 dni
• 2009 – Indonezyjska Papua, Sulawesi i Filipiny, 81 dni; Kamczatka, Chiny, Korea Północna, 60 dni
• 2010 – Mauritius i Rodrigues, 15 dni; Uganda, Ruanda, Burundi i Dem. Rep. Kongo, 32 dni; Cypr Północny, 8 (pierwsza) i 9 dni (druga wyprawa)RPA, Wyspa Sw. Heleny i Wyspa Wniebowstapienia, 30 dni; Iran 14 dni
• 2011 – Izrael i Egipt 15 dni, Irak i Turcja 15 dni, Abchazja 15 dni, Wyspa Sw. Tomasza i Gabon 33 dni, Kamerun 18 dni, Wyspa Robinsona Crusoe, Wyspa Wielkanocna, Pitcairn, Raivavae i Tahiti 32 dni
