Opis
Zobacz pełny opis książki i ebooka
Młodzi zawsze byli skorzy do buntu. Zwłaszcza, jeśli żyją w Galaktyce rządzonej przez despotycznego Imperatora Stawiusa. Kierując się szczytnymi ideami, bądź też dziełem przypadku czy nieszczęśliwych zdarzeń, czwórka nastolatków decyduje się założyć klan buntowników i pozbawić Imperatora władzy. Usłyszawszy legendę o Czarnej Orchidei, magicznym kwiecie będącym niejako drogowskazem do pradawnych, czarodziejskich artefaktów, czynią ją celem swoich poszukiwań.
Mają zamiar dzięki mocy zaczarowanych przedmiotów stawić czoła Imperium. By temu sprostać będą jednakże musieli najpierw dokonać ważnych wyborów, ucząc się współpracować. Niemniej szybko okaże się, że nie ma ludzi bezinteresownych oraz całkowicie oddanych innym, a nawet najszlachetniejsze pobudki wyzwoleńcze mogą zostać przerodzone w żądzę posiadania i władzy. Przy czym nie należy zapominać iż każdy ma swój własny pomysł na “państwo Idealne”…
Marcysia Koćwin urodziła się w 2005 roku we Włoszczowie, powiatowym miasteczku w województwie Świętokrzyskim. Wśród jej zainteresowań poza muzyką i jazdą konną prym wiedzie literatura. Od najmłodszych lat uwielbiała czytać oraz przysłuchiwać się najrozmaitszym opowieściom. Pierwsze próby napisania powieści podjęła już w wieku dziewięciu lat. W ciągu swojego życia stworzyła parę większych dzieł, a także kilka opowiadań. Niemniej jej pierwszą upublicznioną powieścią jest właśnie „Czarna Orchidea”.
Aga Kubańska –
Książka ciekawie napisana mimo kilku literówek. Jest to pierwsza część przygód czwórki nastolatków, którzy próbują obalić rządy strasznego władcy,który chce podbić galaktykę.
Ciekawa jestem kojejnych części.
Krzysztof Jasiński –
Niestety mimo że uwielbiam takie klimaty książka mnie nie zachwyciła, a mogła by być epicka jak Eragon. Trochę postanowiłem sobie porównać z Ch. Paolini który był w podobnym wieku gdy wydał wspomniany powyżej tytuł.
Wracając do “Orchidei” na duży plus zarys historyczny który był świetnym wprowadzeniem. Niestety postacie głównych bohaterów są dla mnie “płytkie” a styl pisania chaotyczny.
Mimo wszystko zachęcam do przeczytania i własnej oceny bo jest potencjał.
Książka zdecydowanie dla młodszego czytelnika.
vanishingbooks –
Jeśli złączylibyście „Gwiezdne wojny” z „Władcą pierścieni” i „Igrzyskami śmierci”, dodali do tego szczyptę magii, złożone portrety psychologiczne bohaterów i toksyczne relacje między nimi, otrzymacie wybuchową mieszankę w postaci „Czarnej Orchidei”.
Marcysia stworzyła tak rozbudowany świat, że jestem naprawdę pełna podziwu, że to wszystko nie poleciało na łeb, na szyję. W bardzo dużym skrócie seria ta opowiada o próbie odebrania władzy despotycznemu imperatorowi. W pierwszym tomie formuje się drużyna złożona z elfki, czarodziejki, hirona (człowieka potrafiącego przemieniać się w zwierzę) i młodego arystokraty. Ich misją jest odnalezienie legendarnej Czarnej Orchidei – kwiatu wskazującego położenie magicznych artefaktów zdolnych odebrać imperatorowi władzę nad galaktyką.
Byłam bardzo ciekawa, jak ja się odnajdę w tym skomplikowanym świecie, który stworzyła Marcysia i, czy podzielę zdanie osób, które tę serię zachwalają. No i nie zawiodłam się. Co więcej! Od razu sięgnęłam po tom drugi! Choć Marcysia tą książką debiutowała, w dodatku nie mając nawet 18 lat, czyta się ją, jak powieść spod pióra naprawdę doświadczonego autora. Owszem, znalazłam kilka miejsc, do których mogłabym się doczepić, gdzie bohaterowie trochę za bardzo pluli mi w twarz ekspozycją, a nieliczne dialogi były nieco koślawe, ale takich momentów była zaledwie garstka i uwierzcie mi, że nie naciągam mojej oceny, żeby autorce było miło.
Marcysia Koćwin tworzy historie bardzo świadomie, począwszy od charakterów i motywacji postaci, po zasady panujące w wykreowanym świecie i samą fabułę. Widać, że autorka przeczytała dużo książek i wie, jakie motywy są w powieściach krytykowane. Nie mamy tutaj ani typowej Mary Sue, ani przemocowca, któremu wszystko się wybacza, bo jest przystojny. Nie ma tu także wątków romantycznych pozbawionych podstaw ani patosu, jest za to dużo wątpliwości, dużo brutalności i bezwzględności ze strony władzy.
Gdy sięga się po „Czarną Orchideę”, zdziwić może świat, w którym postaci jednocześnie czarują, latają promami kosmicznymi, jeżdżą konno, strzelają z łuku, walczą mieczami laserowymi i komunikują się przy pomocy holograficznych telefonów. Przyprawić mogą o śmiech także imiona bohaterów będące mieszanką nazw rodem z high fantasy i polskich nazwisk, jakie możemy usłyszeć na naszym podwórku. Jakby jednak na to nie spojrzeć, mamy do czynienia z ogromną galaktyką, z co najmniej 4 różnymi planetami, na których rozgrywa się akcja, z czego każda z nich jest zupełnie inna. Gdy weźmie się pod uwagę to, że na jednej planecie mieszkają elfy w prostych domkach, a inną zamieszkują super zaawansowani technologicznie ludzie, przestaje dziwić, że służką Edwarda Skarżeniewskiego będzie elfka o imieniu Morgiana.
Za co najbardziej doceniam pierwszy tom „Czarnej Orchidei”?
▪︎ za bohaterów, którzy mają mózg i umieją myśleć logicznie,
▪︎ za sceny, przy których głośno się śmiałam,
▪︎ za Edwarda, który jest świnią, ale też jest chyba najciekawiej wykreowaną postacią,
▪︎ za konsekwencję w każdym aspekcie,
▪︎ za swobodny i naturalny ton narracji.
4/5 ⭐️ z nadzieją, że kolejne tomy będzie czytało się jeszcze lepiej!