Za naszą wschodnią granicą wybuchła wojna. Każdy dzień przynosi informacje o tragedii milionów ludzi. Staramy się pomóc najbardziej poszkodowanym. Świat zmienia się na naszych oczach w oszałamiającym tempie. Próbujemy zrozumieć, dlaczego tak się stało. Zaczynamy się przygotowywać na czasy, które wydają się bardziej nieprzewidywalne niż okres niewygasłej wciąż pandemii.
Wszyscy przeżywamy wewnętrznie to, co dzieje się na świecie. Jednym ze sposobów, aby walczyć ze swoimi myślami, jest spisywanie ich. Jedni prowadzą pamiętnik, inni mają inspirację do pisania opowiadań lub powieści, a jeszcze inni znajdują ujście swych emocji w poezji. Piszmy więc, jeśli czujemy taką potrzebę. Szczególnie teraz. I nie chodzi od razu o to, aby ktoś to czytał. Chodzi o potraktowanie tego działania jako formy autoterapii.
W Sorusie doskonale zdajemy sobie z tego sprawę, bo przez 30 lat wydaliśmy mnóstwo książek, których autorzy realizowali potrzebę spisywania swoich wspomnień i przemyśleń. Z czasem okazuje się bowiem, że są też tacy, którzy chcą nasze dzieło przeczytać. Dla jednych walor terapeutyczny ma pisanie, dla innych – czytanie. W praktyce najlepiej robić jedno i drugie. Tak więc czytajmy, aby się rozwijać, i piszmy, aby się realizować.
Czytamy wiadomości, bo chcemy być na bieżąco. Co kilka minut pojawia się nowa informacja na temat wojny. Można by nic nie robić, tylko śledzić dramatyczne wydarzenia. Spróbujcie jednak czasem sięgnąć znowu po książkę. Wiadomości są ulotne – książki ponadczasowe. Sprawiają, że nie jesteśmy biernymi odbiorcami faktów. Dobra książka zmusza do myślenia i refleksji. Ale co dziś szczególnie ważne – pozwala oderwać się od ponurej rzeczywistości. Wszyscy tego potrzebujemy. A najbardziej ci, którzy przeżyli najgorsze.
Kiedy więc jesteśmy tutaj, cali i zdrowi, uciekajmy od czasu do czasu od złego obrazu świata. Czytajmy wydane książki i piszmy nowe.
