Samotność to najdłuższa pora roku jest debiutem poetyckim Krzysztofa Rudomina, na który składają się wiersze głównie z lat 2014-2018. Tomik o dominującym opuszczeniu i ukrytej nadziei dedykowany jest Pannie Kai „dzięki której każda pora roku, nawet ta najdłuższa, staje się wcale znośna”.
Oddajesz głos bohaterom Twojej poezji, którzy zmagają się z codziennością, trudem relacji, odrzuceniem.
Z czego zrodziły się Twoje wiersze?
Właśnie z tytułowej samotności, która to jest zjawiskiem powszechniejszym niż szczęście, miłość i akceptacja. Choć wydaje się być ich przeciwieństwem, to nie kojarzę jej wyłącznie z nieprzyjemnymi emocjami. Jest wielowymiarowa i głęboka, to fascynujący stan wyostrzenia widzenia. Może być czasem na samodoskonalenie, poznawanie siebie i określanie swoich pragnień.
Wieloznaczność wyłania się u Ciebie pośród potocznego stylu. Jak określiłbyś język Twoich wierszy?
Cechuje go pewna surowość. Utwory pozbawione są „przybiurkowej inżynierii”, stąd często wersowy chaos, mający jak najbardziej naśladować momenty myślenia czy kontemplacji. Pod względem formy jest to pewien rodzaj strumienia świadomości.
Masz jakieś rady odnośnie do sposobu czytania Samotności?
Całość można czytać dowolnie, ale również po kolei na kształt „tropów wierszowanej opowieści”, w wielu z nich bowiem można rozpoznać te same podmioty liryczne.
Widzisz siebie i swoje doświadczenia w tekstach tomiku?
Wiele wierszy to przesączone przez litery historie z mojego życia, odradzałbym jednak bezrefleksyjne łączenie każdego wersu z moją biografią. Różnorodność nastrojów i stylów jest próbą wejścia w buty przechodniów, choć niemałą rolę w pisaniu odgrywały również moje emocje, które w danym czasie odczuwałem.
Odpoczywasz po debiucie czy planujesz już coś nowego?
Regularnie powstają kolejne wiersze, które, dla zwolenników czytania „tropami opowieści”, będą czymś w rodzaju kontynuacji Samotności…
W takim razie życzymy owocnej pracy i czekamy na kolejną książkę!
Dziękuję!
Krzysztof Rudomin (ur. 1988 r. w Sztumie) – Magister filologii polskiej (specjalność literaturoznawcza, specjalizacja filmoznawcza) na UMK w Toruniu. Autor powieści Wściekłość traw napisanej pod pseudonimem Felix Clint. Zdobywca specjalnego wyróżnienia Redaktora Literackiego „Creatio Fantastica” za opowiadanie 10 śmierci Gonzalesa(X. Antologia opowiadań fantastycznych) oraz wyróżnienie dodatkowego w konkursie Nowy Dokument Tekstowy (za opowiadanie Mężczyzna o stalowych dłoniach). Sporadycznie redaktor (Fantazmaty Tom I – Antologia, Dragoneza, powieści Agnieszki Opolskiej). Od 2015 mieszka w podlondyńskim Watfordzie.
